Τα ΤΑΜΠΑΧΑΝΙΩΤΙΚΑ τραγούδια είναι αυτά που τα παίζανε στα λαϊκά στέκια της Σμύρνης της περιοχής τα ταμπαχανιώτικα, τα οποία λέγεται ότι τα τραγουδούσαν οι εργάτες που δούλευαν στα Ταμπακαριά (δερματάδικα) που επειδή ψέκαζαν τα δέρματα ήταν οι περισσότεροι ασθματικοί. Αλλη εκδοχή, είναι ότι οι Ταμπάκηδες που είχαν τα δερματάδικα, ήταν πλούσιοι, καλούσαν λαϊκούς μουσικούς για να διασκεδάσουν.
Τα τραγούδια αυτά άρχισαν να ταξιδεύουν, να δέχονται τις επιρροές και να μορφοποιούνται από κάθε τόπο που τα αγκάλιαζε. Στην Κρήτη, κέντρο και σταυροδρόμι τριών ηπείρων δημιουργείται μια ιδιαίτερη (δημιουργική και ισορροπημένη με τα ντόπια στοιχεία) παράδοση των τραγουδιών αυτών. Βασικό χαρακτηριστικό της είναι η αισθητική τελειότητα, οι χρωματισμοί και η εναλλαγή των ήχων. Ηχοι λαμπεροί, ήθος φωτεινό και αγνό και συναισθηματική πληρότητα έτσι όπως ταιριάζει σ' ένα τόπο που γέννησε και ανάθρεψε το Ζευς και το μεγαλύτερο ίσως πολιτισμό της γης, τον Μινωικό. Ενα τόπο που τα έχει όλα τόσο πολύ και προσέδωσε στη μουσική αυτή ελευθερία και συναισθηματική έκφραση μέσω της απλότητας.